Kızılelma gitmenin kendisi idi. Gittiğin hiç bir yerde fazla kalmayıp yine yola düşüyordun. Emellerin mavi bir ufuk çizgisiyken yol seni çekiyordu. Ümitlerin lâ'lgûn bir akşam vakti can verdiğinden beri ise sadece kaçıyorsun, kendinden ve yalnızlığından. Dağların ardında yeni bir şey olmadığını bildiğin halde her seferinde ardını arayacak yeni bir dağ buluyorsun. Yürümek seni teskin ediyor ve hiç bir yerde fazla oyalanamazsın.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder