Ne zırh kuşanacak mecalim var, ne hırka giyecek, kızıl günbatımı iç beni. Bulutlar bu hafifliği nereden buluyor? Yapraklar bu sükunu kimden almış? Nereye gideceğimi bilmiyorum. Ey rüzgar, es, dağıt beni. Sırtımda, olmayan bir yükün yorgunluğu, kervanını kaybetmiş bir deve gibi, çölün dikenleri arasında hedefsiz dolaşıyorum. Sayılacak ne çok pösteki var! Kudret bir daha semtimize uğramayacak, hevâ rahat bırakmayacak.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder